Alles valt en staat met de juiste persoon, op het juiste moment, op de juiste plaats.

Samen worstelden we ons door de eerste graad van het secundair onderwijs. Hij had nood aan structuur, aan die individuele uitleg. Ik was ook leerkracht thuis, zijn persoonlijke leerkracht in plaats van zijn mama.

Ik was er voor hem op de verkeerde manier … tranen vloeien als ik eraan denk … is het toen misgelopen? Is het mijn fout? Heb ik gefaald als mama?

Eens het 3e middelbaar moest ik hem meer loslaten. Ja, ’t was van moeten … ik werkte voltijds, de papa onderging een knieoperatie en even kwam alle zorg op mijn schouders terecht. Ook mijn gezondheid liet me in de steek én toen kwam ook het nieuws dat het kankerbeest bij de opa terug was … Ik brak volledig, volledig opgebrand was ik. En hij … worstelde meer en meer met zichzelf, met die zwarte gedachten. En hij … hij spaarde mij!

Met corona was ook zijn uitlaadklep weg, de muziek, het gelach. Neen plezier maken en zotte dingen doen, dat kon niet meer … hij kon geen puber meer zijn. De rollercoaster startte pas echt in het 4e middelbaar. De schoolse resultaten bleven volledig uit, iedereen wist welke mogelijkheden dat hij wel in zich had alleen het lukte hem niet meer. Logisch enkel wanneer je je goed in je vel voelt, kom je tot leren.

Vele beloften m.b.t. ondersteuning kwamen zijn richting uit. Het bleek keer op keer bij beloften te blijven. Op een avond vroeg hij me om een afspraak bij een psycholoog te maken. Samen surften we doorheen de verschillende mogelijkheden en ik maakte voor hem een afspraak. Algauw wrong er iets bij mij. Ik hoorde enkel haar praten en merkte dat er weinig tot geen betrokkenheid was. Hoewel hij zei dat het wel ok was, wachtte ik op het moment dat hij aangaf dat het niet meer ok was verder bij haar te gaan. Eindelijk … na meer dan 10 keer. Ondertussen had hij ons ook verteld dat hij zichzelf pijn deed. Hij kraste zichzelf. We verzorgden de wondjes met veel liefde.

En de vele beloften bleven zijn richting uitkomen. Extra ondersteuning op school, een time-out traject, enz enz. Het bleef enkel bij beloften … zelf vroeg ik steeds weer een zorgoverleg aan met leerlingenbegeleider, klastitularissen, iCLB … ook de hoeveelheid mails die ik verstuurde liep uit de hand … om toch maar aan de alarmbel te trekken. Helaas … is het vreemd dat ik me vragen stel over de wie wat waar wanneer?

Zelf was ik op zoek gegaan naar een time-out plek waar hij terecht kom om gehoord en gezien te worden, om zijn batterijtjes op te laten … HOMAAR! in Wetteren was die zalige plek. Een plek waar de psychologen en begeleiders mee denken, mee op weg gaan … Na die 2 weken, eiste ik terug een zorgoverleg met alle partijen. Ik vroeg terug naar die extra ondersteuning, naar een extra time-out. “Mieke, ’t is na de paasvakantie … om nu nog een time-out traject op te starten is het te laat! Er zal ook nergens plaats zijn!” Deze woorden zinderen nog steeds na... de reacties maakten we boos en verdrietig tegelijkertijd. Na het zorgoverleg nam ik laptop&telefoon. Ik ging zelf op zoek, voor de zoveelste keer, en nog die dag veroverde ik voor hem een plaatsje op een zorgboerderij. Blijkbaar was dit toch mogelijk …

met de juiste persoon, op het juiste moment op de juiste plaats! Ook tijdens dat laatste zorgoverleg had ik geëist om hem op schools vlak de nodige rust te geven. Gelukkig gingen toen alle partijen akkoord … achteraf bleek dat het bleef bij een akkoord en niet de moeite werd gedaan om het leerkrachtenteam op de hoogte te brengen van dit akkoord … mijn laatste mail was er dus eentje om dit dan maar zelf in orde te brengen. Is dit allemaal mijn taak?

Ook de paperassen i.f.v. de verzekering voor de time-out op de zorgboerderij heb ik ook zelf in orde gebracht … dit was het behoorlijk moeilijk, volgens de iclb medewerker, die mij enkele weken opbelde nadat deze al in orde waren. OEPS! Is het abnormaal dat ik me vragen stel?

Ondertussen kon hij ook terecht bij het CGGZ. Met een oprechte dankjewel aan psycholoog S! Wekelijks ging onze zoon er op gesprek en ook op de zorgboerderij kan hij zijn hoofd wat vrij maken. Dat dachten we …

Tot die vrijdagavond, begin juli … “Mama, ik kan niet meer … ik wil dat het nu stopt!” 23u15 kwam de huisdokter en een uurtje later vertrok ik met zoonlief naar het ene ziekenhuis om na wat wachten … want het is spoed … en een gesprekje, te worden doorverwezen naar het andere ziekenhuis. Terug wachten, terug een gesprekje, terug wachten … om dan te horen:

“Sorry … het laatste crisis bed is net voor jullie aankomst ingenomen!”

Eens terug thuis speurde ik alle mogelijke verwondingsinstrumenten in zijn kamer op, gaf hem een knuffel … fluisterend: “Probeer wat te rusten en alsjeblief maak me wakker als ik even zou slapen en alsjeblief beloof me dat je er straks nog bent … ik zie je graag!”

Even toch in slaap getotterd en bij het zingen van de vogeltjes, kreeg ik een whatsappje van opa “Terug in het ziekenhuis opgenomen”. Ik zat op 2 rollercoasters tegelijkertijd, hield me sterk en leefde op adrenaline. Het ganse gezin liep op de toppen … o zo bang … samen spartelden we door het weekend.

Maandagochtend 9u00 ik belde naar psycholoog S van het CGGZ. We konden direct bij hem terecht en hij deed het nodige om onze zoon, onze lieve mooie krachtige zoon verder te helpen. Psycholoog S … de juiste persoon op het juiste moment op de juiste plaats, dank je wel!

Het kankerbeest bij opa werd steeds groter en gulziger … en we namen afscheid, eind augustus.

In september startte zoonlief terug op school, een maand terug schakelde hij over op examencommissie en sloot de schoolpoort achter zich. Ook ik ging, in september, terug voltijds lesgeven, naast de groeiende praktijk en het MAMA zijn. Ik leefde verder op die adrenaline … vluchtte weg in het werk! Tot mijn lichaam me door de ene infectie na de andere liet weten dat het zo niet meer verder kon. Wie me liefhad, verwittigde me maar ja … wie niet luisteren wil moet voelen.

Ondertussen deed hij mee aan de reportage van Pano. De reportage was als een spiegel voor mij. Met zijn getuigenis spiegelde hij mij de rollercoaster waarin ik al een jaar zat … dank je wel!

Traantjes vloeien van geluk … hij is er nog en samen met zijn 4 broers, vormt hij mijn rijkdom.

Wat ben ik blij dat ik hun MAMA mag zijn!